جلسه ۷۹: آموختن درس عاشقی از شمع
«إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا»
(بی‌تردید کسانى که گفتند: پروردگار ما خداست؛ سپس [در میدان عمل بر این حقیقت] استقامت ورزیدند)
در عاشقی گریز نباشد ز سوز و ساز استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم
حضرت امیر(ع) می‌فرماید: «الْهِجْرَانُ عُقُوبَةُ الْعِشْق»؛ «هجران عقوبت عشق است».
مرحوم علامه(ره) می‌فرمود: معشوق گاهی عاشق را به هجران مبتلا می‌سازد و این عقوبتی است از او نسبت به عاشق. اقتضای بندگی حقیقی و وفای به عهد عبودیت ازلی، این است که بندگان عاشق، خود را مملوک محض، و معشوق خویش را مالک مطلق بدانند؛ لذا در برابر فرمان و خواسته‌های او مطیع محض بوده و سر تسلیم فرود آورند و در آتش عشق جانان چون شمع سوزند و سازند، آب شوند و فریاد برنیاورند و در راه طلب و دیدارش تحمل رنج و صبر، نهایت آرزویشان باشد؛ زیرا می‌دانند که وصالش بدون آن میسر نخواهد شد و این درس سوختن در پیشگاهش و ساختن و فریاد برنیاوردن را از شمع آموخته‌اند آنگاه که گفته شده: محنت این سرا بِکَش، روح نجات می‌رسد در ظلمات صبر کن، آب حیات می‌رسد گر تو کنی به دوست رو، تن بدهی به حکم او صد مددش به جان تو از جذبات می‌رسد بهر حلاوت حیات، تن به نبات عشق ده چوب چو در شکر رود، شاخ نبات می‌رسد [برشی از متن کتاب «در محضر ارباب معرفت»، صفحه ۵۸۵]
کتاب در محضر ارباب معرفت را می‌توانید از اینجا تهیه نمایید.
