روز هشتم: حالات بهشتیان > غذا

آیه

میوه‌ای همیشگی

<مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ أُکُلُها دائِمٌ وَ ظِلُّها تِلْکَ عُقْبَى الَّذِینَ اتَّقَوْا وَ عُقْبَى الْکافِرِینَ النَّارُ>[1]

«صفت بهشتى که به پرهیزکاران وعده داده شده [چنین است که:] از زیر درختانش نهرها جارى است، میوه‏ها و سایه‏اش همیشگى است؛ این عاقبت و فرجام کسانى است که پرهیزکارى کردند و فرجام کافران آتش است.»

روایت

پرنده برشته‌شده

«قالَ رَسولُ اللَّه{صلوات الله علیه}: إِنَّکَ لَتَنظُرُ إِلى الطَّائِرِ فِی الجَنَّةِ فَتَشتَهِیهِ، فَیَخِرُّ مَشوِیّاً بَینَ یَدَیکَ.»[2]

«پیامبر خدا{صلوات الله علیه} فرمود: در بهشت، پرنده‏اى را مى‏بینى و هوس آن مى‏کنى؛ بلافاصله برشته‏شده در برابرت قرار می‌گیرد.»

تراوش مُشک

«قالَ رَسولُ اللَّه{صلوات الله علیه}: إِنَّ أَهلَ الجَنَّةِ یَأکُلُونَ فِیها وَ یَشرَبُونَ، وَ لا یَتفِلُونَ‏ وَ لا یَبُولُونَ وَ لا یَتَغَوَّطُونَ وَ لا یَمتَخِطُونَ قالُوا: فَما بالُ الطَّعامِ؟ قالَ: جُشاءٌ وَ رَشحٌ کَرَشحِ المِسکِ، یُلهَمُونَ التَّسبِیحَ وَ التَّحمِیدَ، کَما تُلهَمُونَ النَّفَسَ.»[3]

«پیامبر خدا{صلوات الله علیه} فرمود: بهشتیان، در بهشت مى‏خورند و مى‏نوشند؛ ولى نه آب دهان مى‏اندازند، نه ادرار و نه مدفوع مى‏کنند و نه ترشّحات بینى دارند. گفتند: پس غذا چه مى‏شود؟ فرمود: آروغ مى‏شود و تراوشى مانند تراوش مُشک؛ به آنها تسبیح و تحمید الهام مى‏شود، همان‌گونه که نفَس به آنها داده مى‏شود.»

کلام بزرگان

میرزاحسن لاهیجی{رحمة الله علیه}

درخت‌هاى بهشت هر کدام از یکى از جواهرات است؛ بعضى از یاقوت و بعضى زمرّد و بر این قیاس؛ همه از بالا تا پایین پر از میوه‌هاى رنگارنگ از انواع مختلف که هیچ چشمى ندیده و هیچ گوشى نشنیده و هیچ کامى نچشیده؛ از هر شاخى که میوه بچینند، فى الحال به جاى آن، مثل آن بروید که هیچ فاصله نشود و هیچ تفاوتی با آن که قبلا بود، نداشته باشد. طعام‌ها و شراب‌هاى بهشت انواع اطعمه و اشربه و حلویّات و تنقّلات که عدد به حصر و عدّ آنها وفا نکند و احاطه به وصف انواع و الوان آنها غیر علاّم‌الغیوب کسى نتواند. از لذّت و حلاوت اینها، یک‌ذرّه به هفتاد لباس جِرم و ثقل آلوده به دنیا[4] آورده و این همه نعمت‌هاى لذیذ شیرین را آفریده‌اند. طعام‌ها و مطبوخات بهشت به آتش پخته نشود و در بهشت آتش نباشد؛ بلکه به گرمى لطف و مهربانى الهى پخته شوند.[5]

شعر

«فعل و قولت چون بود بهر خدا                            و اندر اخلاصت نیابد ره ریا

در جهان جان غنى باشى یقین                               نزد حق مقبول و محبوب و امین

در بهشت جاودان گردى مقیم                                در پناه لطف حق ایمن ز بیم‏

گنج در گنج است آنجا اى پسر!                             جمله ذوق است و خوشى‏ها سربه‏سر

زندگى‏اش بى‏فنا و مردن است                                دائماً در وى طعام و خوردن است

أکلُها دائم شنو هین از کلام                                    هرچه دل خواهد، رسد آنجا مدام‏»‏[6]

داستان

درخت بهشتی

شیخ‌صدوق{رحمة الله علیه} در «عیون اخبار الرضا{علیه السلام}» از اباصلت هروی نقل می‌کند: به حضرت رضا{علیه السلام} عرض کردم: آن درختی که آدم و حوا؟عهما؟ از آن خوردند، چه درختی بود؟ بعضی گفته‌اند: گندم و برخی دیگر انگور، عده‌ای هم می‌گویند: شجرۀ حسد بوده است. حضرت فرمود: همۀ اینها درست است. عرض کردم: این اختلاف‌ها چگونه ممکن می‌شود؟ حضرت فرمود: ای اباصلت! درختان بهشت مانند درختان دنیا نیست، از یک‌درخت همه نوع میوه می‌توان چید.[7]

ادعیه

«وَ بِرَحمَتِکَ... مِنَ الْوِلْدَانِ الْمُخَلَّدِینَ‏ کَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَکْنُونٌ‏ فَأَخْدِمْنَا وَ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ وَ لَحْمِ‏ الطَّیْرِ فَأَطْعِمْنَا.»[8]

«خدایا!... به رحمتت، نوجوانان جاودانه که گویا مرواریدی پنهان هستند را خادم ما در بهشت قرار ده و از درختان بهشتی و گوشت پرندگان به ما بخوران!»