«اعتراف به گناه»، در روایات
«عَنِ الْیَسَعِ بْنِ حَمْزَةَ عَنِ الرِّضَا{علیه السلام} قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {صلوات الله علیه}: الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعِینَ حَسَنَةً وَ الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَهُ».[1]
«یسع‌بن‌حمزه از امام رضا{علیه السلام} نقل می‌کند که فرمود: پیامبر خدا{صلوات الله علیه} فرمود: پوشانندۀ حسنه برابری می‌کند با هفتادحسنه و نشردهندۀ زشتی، خوار است و پوشانندۀ آن آمرزیده شده است.»
معنا و حکم آن
نکته: مقصود از «اعتراف به گناه» ، اقرار و بیان‌نمودن گناهان و معاصی، نزد خلق است؛ در حالی که اقرار و اعتراف به گناهان خود، نزد خالق متعال، اتفاقاً در بسیاری موارد توصیه شده است و نشان کوچک کردن و تحقیر خود نزد پروردگار عالم است.
پرسش: آیا اعتراف به گناهان خود، شرعاً مطلقاً حرام است؟
مقام معظم رهبری:
پاسخ: اعتراف به گناهان نزد دیگران جایز نیست؛ مگر اینکه در بازگشت از گناه نیاز به کمک از دیگران باشد، که در این صورت هم باید به حداقل نقل گناه اکتفا شود.[2]
آیت‌الله مکارم:
پاسخ: اعتراف به گناه نزد غیر خداوند حرام است و باید ترک شود؛ مگر در مواردی که ضرورت دارد، مانند درمان.